มีนักเขียนไทยหลายคนเขียนรูปเหมือนเขียนบทกวี
เรียกว่า visual poetry (Anette Almgren White, Sweden 2018.)
สามท่านนี้ทำงานลักษณะนั้น
เกริก ยุ้นพันธ์
ชีวัน วิสาสะ
ปรีดา ปัญญาจันทร์
1.รูปงดงามเหมือนกวีนิพนธ์ โดยไม่ต้องใช้ตัวหนังสือ
พลิก คุณลุงชอบปลูกต้นไม้ ของ เกริก ยุ้นพันธ์ ดูครับ
2.การวาดและวางรูปมีฉันทลักษณ์
พลิก งูจอมตะกละ ของ ชีวัน วิสาสะ ดูครับ
3.รูปทำหน้าที่เล่าเรื่องได้ในตัวเอง
พลิก พระจันทร์อยากมีเพื่อน ของ ปรีดา ปัญญาจันทร์ ดูครับ
ลองดูรูปในหนังสือนิทานประกอบภาพที่ท่านทั้งสามนี้
วาดโดยพยายามไม่ให้ตัวอักษรรบกวนสายตา จะ “สัมผัส” ได้
ทำได้ด้วยการวางหนังสือบนโต๊ะ หรือพื้น แล้วยืนดู (555 บอกอายุคนอ่าน)
เล่มของอาจารย์เกริกมักมีลักษณะเป็นความพรรณนา (depiction)
มากกว่าจะเป็นการเล่าเรื่อง (narration) รูปที่นำมาลงนี้เป็น “บาท” สุดท้าย ยอดมาก
อย่าลืมอ่านบทกวีคู่ขนานของหนูตัวเล็กๆด้วย
เล่มของอาจารย์ชีวันอย่าลืมเตรียมวิ่งหนี! รูปที่นำมาลงนี้เป็น “วรรค” ก่อนสุดท้าย
และเล่มของอาจารย์ปรีดาอย่าพลาดตอนจบที่คาดเดามิได้
รูปที่นำมาลงนี้เป็น “ท่อน” ไคลแม็กซ์ ช่างคิดได้นะครับ
รูปไหนของใคร เป็นแฟนกันจริง ไม่น่าจะยาก
แต่หนังสืออาจจะหายาก เดินหากันหน่อยนะครับ
ทราบมาว่าอาจารย์ทั้งสามท่านจะพึ่งรายได้จากการวาดและเขียนนิทานอย่างเดียวมิได้
เราควรทำอย่างไรเพื่อให้นักเขียนไทย “ทำงาน” ได้นอกจากช่วยอุดหนุน
คำตอบคือเปลี่ยนโครงสร้างระบบหนังสือแห่งชาติ
แหล่งข้อมูล FB นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์
